مقدمه: مراقبت مبتنی بر شواهد در واقع کاربرد بهترین مستندات علمی در تصمیم گیری‌های بالینی برای انجام بهترین مراقبت است. یکی از چالش‌های مهم در این مسیر کارآیی مداخلات پرستاری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل تسهیل کننده و بازدارنده عملکرد مبتنی بر شواهد در پرستاری انجام شد.

روش کار: این پژوهش یک مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی است. جامعه پژوهش متشکل از پرستاران بالینی، مدیران پرستاری و مدرسین پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهرکرمان بود. نمونه مورد مطالعه 300 نفر محاسبه شد. در سال 1392 به روش نمونه گیری احتمالی ساده با استفاده از پرسشنامه 12 سوالی در زمینه تسهیلات و 24 سؤال در زمینه موانع کابرد پرستاری مبتنی بر شواهد بر اساس مقیاس 5 در جه ای لیکرث از کاملاً موافق تا کاملاً مخالف مورد مطالعه قرار گرفت. برای دستیابی به اهداف تحقیق داده‌ها با نرم افزار SPSS نسخه 16 و بااستفاده از آزمون‌های آماری پارامتری (t-test و ANOVA) و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل گردید.

یافته‌ها: بیشترین تسهیل کننده از دید پرستاران به ترتیب مربوط به برگزاری دوره‌های بازآموزی روش‌های تحلیل و بکارگیری شواهد (7/27 %) و بیشترین موانع مربوط به موانع اجرایی (2/2 ± 46) از جمله عدم دسترسی آسان به اطلاعات پژوهشی به روز و کارآمد (12/38 %) بود. بین نمره موانع و تسهیلات ارتباط معنی دار و معکوس وجود داشت (02/0= P و 15/0- = r). بین موانع و تسهیلات بر اساس متغیرهای زمینه‌ای غیر از متغیر سن و سابقه کار 05/0 > P در مورد بقیه متغیرها ارتباط معنی دار آماری مشاهده نشد.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج، آموزش بعنوان تسهیل کننده مهم و دسترسی ناکافی به شواهد به عنوان بزرگترین باز دارنده عملکرد مبتنی بر شواهد مطرح بوده است. لذابا مدیریت مناسب رفع موانع و تأمین تسهیلات، از طرفی حمایت و تشویق از کاربرد شواهددر عمل، رویکردهای پرستاری تغییر می‌یابد. برای دستیابی به این مهم، پرستاران نیازمند آموزش مستمر و کاربردی در این زمینه هستند.