مقدمه: آموزش بالینی فرآیندی پویا و قلب آموزش حرفه­ پرستاری محسوب می­شود؛ برنامه آموزش بالینی با هدف ارتقاء سطح آموزش پرستاری طراحی شده، ولی دانشجویان در آموزش بالینی با چالش هایی مواجه هستند. هدف این مطالعه بررسی عناصر موثر بر آموزش بالین از دیدگاه دانشجویان دانشکده های پرستاری و مامایی شهر تهران بود.

روش کار: در این مطالعه توصیفی - مقطعی کلیه دانشجوی سال آخر پرستاری شش دانشکده پرستاری و مامایی شهر تهران  در سال 1393 به تعداد 150 نفر به روش سرشماری انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته؛ شامل 35 گویه با طیف لیکرت در 5 حیطه آموزش بالینی (اهداف و برنامه آموزشی، مربی، برخورد با دانشجو، محیط بالین و نظارت و ارزشیابی) جمع­آوری و با نرم افزار SPSS نسخه 16و آمار توصیفی، استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: دانشجویان دانشکده­های مورد مطالعه حیطه اهداف و برنامه آموزشی را با میانگین و انحراف معیار (90/5±92/19)، خوب ارزیابی کرده و حیطه مربی (96/4±73/14) را متوسط ارزیابی کرده بودند و حیطه برخورد با دانشجو (51/2±33/7)، محیط بالین (79/2±48/9) و نظارت و ارزشیابی (27/1±81/3) را ضعیف ارزیابی کرده بودند. بیشترین نمره اکتسابی به دانشکده پرستاری دانشگاه شاهد و کمترین نمره اکتسابی به دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه شهید بهشتی تعلق داشت و بین سن واحد های مورد مطالعه با دیدگاه از وضعیت آموزش بالینی در حیطه های مختلف ارتباط معنادار وجود نداشت. همچنین دیدگاه دانشجویان پرستاری دختر و پسر از وضعیت آموزش بالینی نیز از هم متفاوت بود.

نتیجه گیری: بهبود و ارتقای کیفیت آموزش بالینی مستلزم بررسی مستمر وضعیت موجود، شناخت نقاط قوت و اصلاح نقاط ضعف است . با توجه به نقش اساسی و حیاتی آموزش بالینی در یادگیری و بهبود مهارت­های بالینی دانشجویان پرستاری، توجه بیشتر و لحاظ تمهیدات موثر مدیران و مسئولان دانشکده­های پرستاری در این خصوص جهت رفع مشکلات حیطه های آموزش بالینی بخصوص در زمینه برخورد ( ارتباطات) دانشجویان با مربی و پرسنل، شرایط و امکانات محیط های کار آموزی و نحوه نظارت و ارزشیابی نظامند و موثر جهت غنای هر چه بیشتر آن پیشنهاد می شود.