مقدمه: پرستاران به دلیل حساسیت‌های شغلی با استرس زیادی مواجه هستند. استرس‌های شغلی می‌توانند باعث افزایش افسردگی و کاهش کیفیت زندگی شوند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر طرحواره درمانی بر کاهش علائم افسردگی و افزایش کیفیت زندگی پرستاران انجام شد.

روش کار: این مطالعه نیمه-تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. 40 پرستار زن از میان همه پرستاران زن بیمارستان‌های شهر ورامین انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه مداخله 10 جلسه 80 دقیقه‌ای با روش طرحواره درمانی گروهی آموزش دید. ابزارهای جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسشنامه‌های افسردگی بک و کلارک و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بودند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرم‌افزار SPSS-19 تحلیل شدند.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که قبل از مداخله میانگین و انحراف معیار افسردگی و کیفیت زندگی به ترتیب 34/6±60/37 و 32/11±89/71 بود، اما پس از مداخله میانگین و انحراف معیار آنها به ترتیب 80/3±89/25 و 71/9±33/85 شد. همچنین میان گروه‌های مداخله و کنترل در افسردگی و کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود داشت. طرحواره درمانی گروهی کاهش علائم افسردگی (738/35=F) و افزایش کیفیت زندگی (451/23=F) پرستاران را نشان داد (001/0>p).

نتیجه‌گیری: نتایج اهمیت طرحواره درمانی گروهی را در کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی پرستاران نشان داد. بنابراین پرستاران می‌توانند از روش طرحواره درمانی گروهی برای کاهش علائم افسردگی و بهبود کیفیت زندگی استفاده کنند.