مقدمه: افزایش سازگاری زناشویی همراه با اصلاح نگرشهای ناکارآمد موجب بالا رفتن نشاط و ارضای نیازهای عاطفی-روانی زوجین میشود. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان سازگاری زناشویی و نگرشهای ناکارآمد دانشجویان متاهل بود.
روش کار: روش پژوهش از نوع آزمایشی و پیش‌آزمون، پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره خصوصی شهر کرمان از آذرماه سال ۱۳۹۷ تا خردادماه سال ۱۳۹۸ بودند. از جامعه مذکور، ۳۰ زوج (۶۰ نفر) به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در گروههای آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ زوج) قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقهای آموزشی-درمانی درمانی یک بار در هفته قرار گرفتند ولی در مورد گروه کنترل اقدامی انجام نشد. مقیاس سازگاری زناشویی Spanier (۱۹۷۶) و مقیاس نگرش ناکارآمد Weissman & Beck (۱۹۷۸) قبل و بعد از اجرای درمان به آزمودنیها داده شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس به کمک نرم افزار spss نسخه ۲۱ تحلیل شدند. سطح معنیداری، ۰۱/۰ در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین و انحراف معیار سازگاری زناشویی در پیش آزمون در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب ۳۰/۶±۰۹/۶۱ و ۰۷/۵± ۱۰/۶۰ و در پس آزمون ۲۱/۸±۸۶/۸۶ و ۳۴/۶±۰۹/۶۰ به دست آمد. همچنین میانگین و انحراف معیار در متغیر نگرشهای ناکارآمد در پیش آزمون در گروه آزمایش و کنترل به ترتیب ۹۷/۸± ۱۶/۱۰۴ و ۵۲/۹±۱۵/۱۰۳ و در پس آزمون ۵۰/۷±۱۶/۹۷ و ۸۹/۸±۱۵/۱۰۲ بود. بنابراین در گروه آزمایش نمره کسب شده سازگاری زناشویی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنادار بود[S۱] (۰۱/۰ >p[S۲] )، اما در متغیر نگرشهای ناکارآمد تفاوت معنادار نبود (۰۱/۰ >p[S۳] ).
نتیجه گیری: روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد میزان سازگاری زناشویی را افزایش میدهد و میتوان این تکنیک را برای بهبود روابط دانشجویان متاهل و بالا بردن سطح بهداشت روانی خانواده و جامعه به کار برد. اما جهت بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شکل گروهی بر نگرشهای ناکارآمد، نیاز به انجام پژوهشهای بیشتری است.[S۴]
