فاطمه قربان پور، لیلا جویباری، اکرم ثناگو، باقر پهلوان زاده،
دوره ۸، شماره ۱ - ( فروردین و اردیبهشت ۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: فشار شغلی در پرستاران به خصوص در بخش مراقبتهای ویژه می تواند با انواع حوادث شـغلی در ارتباط باشد. هدف از این مطالعه تعیین ارتباط فشار شغلی درک شده با بروز حوادث شغلی پرستاران در بخشهای مراقبت ویژه بوده است.
روش کار: این مطالعه مقطعی تحلیلی در سال ۱۳۹۷ در بخشهای مراقبت ویژه مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان روی ۱۵۱ پرستار دارای معیارهای ورود به مطالعه با استفاده از روش نمونهگیری چند مرحلهای و تصادفی انجام شد. ابزار گردآوری دادهها پرسشنامههای روا و پایا فشار شغلی درک شده و مخاطرات شغلی بوده است. تمامی واحدهای پژوهش طی دو نوبت با فاصله زمانی سه ماه به پرسشنامهها پاسخ دادند. دادهها با استفاده از آزمونهای توصیفی و استنباطی (تی- زوجی، تحلیل واریانس و رگرسیون لجستیک)، در سطح معنیداری ۰۵/۰>P-value تحلیل شد.
یافته ها: در بررسی تاثیر فشار شغلی درک شده بر بروز حوادث شغلی پس از تعدیل اثر متغیرهای تاثیرگذار، تحلیل رگرسیونی خطی نشان داد فشار شغلی باعث افزایش معنیداری بر بروز حوادث شغلی در پرستاران شده است (۰۰۱/۰>P) به طوری که با هر ۱۰ نمره افزایش در فشار شغلی درک شده میانگین بروز حوادث شغلی ۳/۱ افزایش یافت.
نتیجه گیری: یافتههای پژوهش حاضر نشان داد فشار شغلی درک شده در پرستاران بخشهای مراقبت ویژه بالا بوده و با بروز حوادث شغلی ارتباط دارد. برای پیشگیری از آسیب به پرسنل پرستاری و ارتقای کیفیت مراقبتهای پرستاری، به کارگیری مداخلات فردی و سازمانی کاملا حیاتی به نظر میرسد.
تکتم قنبری عبدالملکی، اکرم ثناگو، باقر پهلوان زاده، لیلا جویباری،
دوره ۱۰، شماره ۵ - ( آذر و دی ۱۴۰۰ )
چکیده
مقدمه: با بروز تغییرات اجتماعی و دگرگونی‌های سنتی، مراقبت خانواده از سالمندان کاهش یافته است که این امر پیامدهای جسمانی، روانی، اجتماعی و اقتصادی ویژه‌ای را برای این نسل به همراه داشته است. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط بین «روابط بین نسلی» و «حمایت اجتماعی» بر «توانایی خودمراقبتی» در سالمندان مبتلا به بیماری مزمن است.
روش کار: این مطالعه تحلیلی در سال ۱۳۹۹ در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۳۶۰ سالمند مبتلا به بیماری مزمن بستری وارد مطالعه شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های "روابط بین نسلی، حمایت اجتماعی، خودمراقبتی" جمعآوری شدند. برای تحلیل داده ها از آزمون های ویلکاکسون، رگرسیونی خطی و تحلیل معادلات خطی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و در سطح معنی داری ۰۵/۰ استفاده شد.
یافته ها: میانگین و انحراف معیار روابط بین نسلی (۶/۴ ±۷/۴۰) تا حدودی خوب، حمایت اجتماعی (۳۱/۱۱±۰۲/۸۵) و خودمراقبتی (۸۴/۸±۵۳/۷۰) در سطح بالا بود. بین حمایت اجتماعی و روابط بین نسلی ارتباط مثبت و معنیداری مشاهده شد (۲۴/۰=β، ۰۰۱/۰>P)، اما ارتباط روابط بین نسلی با خودمراقبتی (۰۰۱/۰> P ، ۱۸/۰-= β) و حمایت اجتماعی با خودمراقبتی (۰۰۱/۰> P، ۲۷۶/۰- = r) معکوس و معنی دار بود.
نتیجه‌گیری: با افزایش روابط بین نسلی، ابعاد حمایت اجتماعی در سالمندان مبتلا به بیماری مزمن افزایش یافت. سالمندانی که از حمایت اجتماعی و روابط بین نسلی قویتری برخوردار بودند، توانایی خودمراقبتی کمتری داشتند. به نظر میرسد سالمندان مورد مطالعه، مسئولیت مراقبتی خود را به خانواده واگذار کرده و از این رو توجه کمتری به خود داشتند.
