احمد نورالدینی، اکرم ثناگو، مصطفی مجیدنیا،
دوره ۸، شماره ۵ - ( آذر و دی ۱۳۹۸ )
چکیده
مقدمه: هوش هیجانی مجموعه ای از قابلیت های غیرآگاهانه افراد می باشد که سبب افزایش قدرت سازگاری افراد با مقتضیات محیطی و عوامل تنش زای بیرونی می گردد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش هوش هیجانی بر افزایش شادکامی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان پرستاری انجام شد.
روش: مطالعه حاضر بصورت نیمه تجربی بوده و جامعه آماری دانشجویان پرستاری آزاد گنبد کاووس در سال ۱۳۹۷ بودند و نمونه ها بصورت آسان انتخاب شدند. حجم نمونه ۳۰ نفر، به هر گروه آزمون و کنترل ۱۵ نفر بر اساس جدول تخصیص تصادفی اختصاص داده شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی Oxford و پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی Brad berry & Greaves بود. آموزش هوش هیجانی گروه آزمایش در قالب ۱۲ جلسه ۵۰ دقیقه ای طی شش هفته داده شد. جهت آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS ۱۶ استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها آزمون T مستقل و تحلیل کوواریانس یک طرفه و چند متغیری استفاده شد.
یافته ها: در بررسی مولفه های هوش هیجانی در گروه مداخله و کنترل به ترتیب آیتم آگاهی اجتماعی و خودآگاهی بالاترین امتیاز را به خود اختصاص داده بودند. نمره کل هوش هیجانی هم در گروه مداخله و کنترل به ترتیب ۲۹/۴±۹/۱۱ و ۴۱/۷±۷/۹ بودند بنابراین در گروه مداخله نمره کسب شده در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنا دار بود(۰۵/۰P<). در متغیر شادکامی نمره پیش آزمون و پس آزمون در گروه مداخله و کنترل به ترتیب ۶/۵±۱۵/۳۴ ،۵/۸±۴۷/۵۰ و۲/۴±۸۴/۳۲و ۳/۶±/۷۴/۳۴ بود که بیانگر تفاوت چشمگیر بودند. همچنین در بررسی متغیر پیشرفت تحصیلی در پیش آزمون و پس آزمون بین گروه مداخله و کنترل تفاوت ها معنی دار بود (۰۵/۰P<).
نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که آموزش هوش هیجانی در گروه مداخله می تواند در شادکامی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان پرستاری به عنوان عامل محرک مثبت تلقی گردد. بنابراین پیشنهاد می گردد با تکیه بر آموزش مؤلفه های مذکور و تقویت آنها میزان شادکامی و پیشرفت تحصیلی را در سایر دانشجویان پزشکی ارتقاء داد.
احمد نورالدینی، اکرم ثناگو، زهرا طالبی، مصطفی مجیدنیا، محدثه شاهرودی،
دوره ۹، شماره ۱ - ( فروردین و اردیبهشت ۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: با توجه به اینکه علم پرستاری قرین با عملکرد بالینی حرفه ای و تبحر بالینی می باشد و محیط بالین، محیطی سرشار از تغییرات استرس زا است، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی روش آموزش حل مسئله و آموزش مشارکت بالینی با روش آموزش معمول بر مهارت های بالینی، اضطراب و رضایتمندی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد گنبد کاووس انجام شد.
روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است و جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان پرستاری دانشگاه های آزاد گنبد، علی آباد و گرگان بودند که ۹۰ نفر از بین آنها به روش تصادفی بلوک بندی ثابت در ۳ گروه ۳۰ نفره آموزش مشارکتی، آموزش حل مسئله و آموزش معمول قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل: چک لیست داپس، پرسشنامه بررسی حیطه شناختی ، پرسشنامه اضطراب اشپیل برگر و پرسشنامه بررسی رضایتمندی VAS بودند. جهت سنجش اختلاف میانگین نمرات مهارت بالینی افراد مورد مطالعه، قبل از آموزش و بعد از آموزش از آزمون t زوجی و جهت مقایسه شدت اضطراب آشکار و پنهان از آزمون کای اسکوئر و همچنین جهت آنالیز نمرات حاکی از رضایتمندی دانشجویان ازآزمون آنالیز واریانس گروه ها استفاده گردید.
یافته ها: در رابطه با مهارت بالینی دانشجویان در روش مشارکتی اختلاف معنا داری بین میانگین نمرات قبل و بعد از مداخله مشهود بود. روش حل مسئله هم این اختلاف معنا را قبل و بعد از مداخله نشان می دهد (۰۰۱/۰>p). در آموزش معمول اختلاف نمرات کسب شده در مقایسه با دو روش آموزشی قابل مقایسه نیست(۰۰۱/۰>p). در حیطه اضطراب آشکار و نهان روش های آموزش مشارکتی و حل مسئله در مقایسه با آموزش معمول اختلاف معنا داری قبل و بعد از مداخله مشهود بود (۰۵/۰>p ). در حیطه رضایتمندی نیز اختلاف معنا داری در بین روش های حل مسئله و مشارکتی در مقایسه با روش معمول مشهود بود(۰۰۱/۰>p)
نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که روش آموزش مشارکتی و حل مسئله با ارتقاء مهارت بالینی ، کاهش اضطراب و استرس محیط بالین و نیز افزایش رضایتمندی فعالیت در شرایط سخت، روش مناسبی تلقی گردد.. بنابراین پیشنهاد میشود در آموزش دانشجویان پرستاری در بخش ویژه از رویکردهای آموزشی مشارکتی و حل مسئله استفاده شود
