کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی، گروه روان شناسی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران. ، batoolzare.1995@ut.ac.ir
چکیده: (70 مشاهده)
مقدمه: ذهنی‌سازی، به‌عنوان یک ظرفیت کاملاً انسانی به درک و فهم فرایندهای روان‌شناختی حالات ذهنی خود و دیگران اشاره دارد.دستیابی به تنظیم عاطفی و توسعه مهارت‌های ارتباطی و ایجاد و حفظ روابط سالم در بافت جامعه ایران به‌ویژه در میان زنان امری ضروری است. بنابراین، پژوهش حاضر با اعتباریابی نسخه فارسی پرسشنامه ذهنی‌سازی به‌منظور سنجش روایی و پایایی در بین زنان شهر پارسیان استان هرمزگان بود. روش: در این پژوهش توصیفی- اعتباریابی نمونه شامل 400 نفر از زنان 20 تا 60 سال بود که از طریق روش نمونه‌گیری در دسترس در شهر پارسیان (استان هرمزگان) در سال 1400-1401 انتخاب شدند.برای سنجش ذهنیت از نسخهی ترجمه‌شده 8 گویه ای پرسشنامه ذهنی‌سازی (MQ) استفاده شد.نتایج با استفاده از ترکیبی از تکنیک‌های آماری توصیفی و استنباطی شامل آلفای کرونباخ و تحلیل عاملی تأییدی استخراج شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (نسخه 26) و LISREL (نسخه 8) تحلیل شدند. سطح معنی‌داری p-value <0.05)) در نظر گرفته شد. یافته‌ها:نتایج نشان داد که پرسشنامه از همسانی درونی قابل قبولی برخوردار است و ضریب آلفای کرونباخ برای عامل اطمینان 82/0 و برای عامل عدم اطمینان 81/0 است. نسبت روایی محتوا (CVR) و شاخص روایی محتوا (CVI) با نمره بالاتر از 92/0 و 1 حاکی از مناسب بودن محتوای پرسشنامه بود. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که گویه‌ها همسانی درونی و روایی تفکیکی خوبی داشتند و بارهای عاملی بین 62/0 تا 78/0 متغیر بود. ضرایب آلفای کرونباخ برای دو عامل 82/0 و 81/0 بود که نشان‌دهنده سازگاری درونی خوب است. نتیجه‌گیری: بنابراین با توجه به مطلوب بودن ویژگی‌های روان‌سنجی نسخه فارسی این پرسشنامه (8 گویهای) می‌توان از آن در کارهای پژوهشی و ارزیابی، جهت بررسی دقیق‌تر توانایی ذهنی‌سازی زنان بهره برد.
Zare B, Naghsh Z, Noferesti A. Validation of the Persian Version of the Mentalization Questionnaire among Women in Parsian City, Hormozgan Province. 3 JNE 2024; 13 (3) :36-46 URL: http://jne.ir/article-1-1609-fa.html
زارع بتول، نقش زهرا، نوفرستی اعظم. اعتباریابی نسخه فارسی پرسشنامه ذهنی‌سازی در بین زنان شهر پارسیان استان هرمزگان. آموزش پرستاری. 1403; 13 (3) :36-46
