مقدمه: کیفیت زندگی یک مفهوم چندبعدی است که عوامل مهم و متعددی نظیر وضعیت جسمی و روانی بر آن تأثیر می‌گذارد. از سویی استرس شغلی نیز یکی از عوامل اساسی در کاهش بهره‌وری در سازمان‌ها است. مطالعه حاضر با هدف بررسی کیفیت زندگی و ارتباط آن با استرس شغلی در پرستاران شاغل در بیمارستان‌های شهر ساری در سال 1394 انجام شد. روش: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی بود که بر روی 940 نفر از پرستاران شاغل در کلیه بیمارستان‌های شهر ساری، به روش سرشماری انجام شد. گردآوری داده های مطالعه با استفاده از پرسش‌نامه کیفیت زندگی 36 سؤالی و استرس شغلیHSE (Health and Safety Executive) استاندارد انجام گردید. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آنالیز واریانس، تی تست، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی توسط نسخه 18 نرم‌افزار SPSS صورت گرفت. یافته‌ها: اکثریت واحدهای موردپژوهش با فراوانی 62/2 درصد دارای کیفیت زندگی متوسطی بودند. همچنین میانگین و انحراف معیار کلی استرس شغلی 20/94±115/02برآورد شد که نشان‌دهنده استرس زیاد در پرستاران بود. بین بعد کلی سلامت جسمی و سلامت روانی با تمام ابعاد استرس شغلی به‌استثنای خرده مقیاس کنترل و حمایت مسئولین ارتباط معنی‌داری وجود داشت (0/05>p). همچنین بین جنس و نظام کاری با کیفیت زندگی و نیز بین سن، سابقه، وضعیت تأهل و نظام کاری با استرس شغلی افراد ارتباط معنی‌دار آماری وجود داشت (0/05>p). نتیجه‌گیری: یافته ها نشان داد افزایش استرس شغلی پرستاران بر برخی از ابعاد کیفیت زندگی آنان تأثیر منفی می‌گذارد. لذا می‌بایست مدیران پرستاری با آگاهی از نتایج این پژوهش، با برقراری ارتباط صحیح با پرستاران و حمایت آنان در جهت کاهش نیازهای فیزیکی، فشارهای روان‌شناختی و مشارکت پرسنل در تصمیم‌گیری‌ها در جهت کاهش استرس شغلی عمل نمایند که متعاقباً سبب افزایش کیفیت کاری و کیفیت زندگی پرستاران می‌گردد.